over mijn ervaring met het laseren van mijn ogen

Hallotjes! Gezellig dat je weer meeleest. In november vorig jaar heb ik mijn ogen laten laseren en omdat ik van meerdere mensen de vraag kreeg wat mijn ervaringen daarmee zijn, schreef ik deze blog. Dus, sta jij op het punt om je ogen te laten laseren of ben je gewoon rete benieuwd naar hoe zoiets in zijn werk gaat? Lees dan verder!

Eigenlijk zie al vijftien jaar slecht. Het begon in groep zes, toen ik een lullig brilletje kreeg voor dichtbij. Een paar jaar later veranderde deze plus in een min en je weet: hoe ouder je wordt hoe slechter je gaat zien. Tenminste, wij wel. En met wij bedoel ik onze familie. Eigenlijk hebben wij allemaal op de één of andere manier slechte ogen. Uitzonderingen zoals mijn broertje daar gelaten; die is gezegend met een paar scherpe (en mooie overigens) ogen.

Anyways, net na de brugklas koos ik ervoor om deze bril in te wisselen voor lenzen, want no way josé dat ik weer aan een bril begon. Sindsdien was ik eraan gekluisterd. Zonder lenzen was ik een gevaar op de weg en kon ik nog net de contouren van iemands gezicht zien. Of deze persoon nou lachte of huilde kon ik niet uit hun blik opmaken, dus dat gaf soms gênante situaties. Klinkt best als een beperking toch? Was het ook, tenminste, tot op zekere hoogte. Slecht zien en daarmee een bril of lenzen hebben wordt ook heel snel een gewoonte #luxeprobleem. Het is routine in je dagelijkse leven. ’s Avonds even snel je lenzen uit en ’s ochtends die dingen weer in: part of the job. En dus niet met je lamme kop na het uitgaan meteen in bed gaan liggen; vinden je ogen niet leuk de volgende ochtend.

Een paar jaar later hoorde ik van ogen laseren en dat leek mij i-deaal. Hoe fijn zou het zijn wanneer ik wakker zou worden en bij het openen van mijn ogen direct helder en scherp zou zien? Dat wanneer ik weer een backpack-reis ga maken ik niet tien liter aan lenzenvloeistof en twee pakjes extra lenzen mee hoef te slepen #youneverknow? Dat, wanneer ik één keer in mijn ogen wrijf, ik mijn lens niet meer kwijtraak en het in mijn oog op moet zoeken, omdat ‘ie toch ERGENS moet zitten.. De irritatie van droge ogen en eiwitten op mijn lenzen daar gelaten. En dus zei ik al jaren dat het laseren van mijn ogen mij echt fan-tas-tisch zou lijken.

Maargoed, Els zou Els niet zijn als ze er stiekem toch ook gewoon echt bang voor was. Want joehoe! het gaat wel om je ogen.. Ik heb soms een grote mond en zeg altijd wel dat ik dingen ga doen of durf, maar diep in mijn hart weet ik dat ik ze eng vind en ze echt niet zomaar aan ga. Dus hield ik mijzelf jaren voor dat ik mijn ogen wel ooit zou gaan laseren, maar dat ik er nu geen geld voor had, want het is duur en andere bla bla-excuses.

Toen kwam mijn wijze broer met statistieken over dat het laseren van je ogen echt niet zomaar mis gaat en dat de kans 0,weinig procent is dat het niet goed gaat. En niet goed gaan betekent in zo’n geval: de behandeling slaat niet aan. Niet goed gaan betekent niet zoals ik dacht: blind worden. En dus maakte ik heroverwegingen. Kleine heroverwegingen, want pussy Els was nog steeds niet overtuigd genoeg. Geld bleek nog steeds een issue. Hoewel ook dat excuus door mezelf werd ontkracht. Ik maakte een snelle berekening van half-jaars lenzen met cilinder + vloeistof en andere benodigdheden maal het aantal jaar dat ik geloof dat ik nog lenzen nodig zou hebben en dan kom je met laseren toch veel goedkoper uit. Nee lieve mensen, je ogen laseren voor 1000 euro per oog is niet goedkoop, maar mijn hele leven lenzen blijven kopen en later waarschijnlijk een bril is dat zeker ook niet.

DUS, met wat financiële steun van onze ouders en mijn wijze broer (die ook slechte ogen heeft) aan mijn zijde vertrokken we richting Amsterdam voor een gratis vooronderzoek. Ik hoor je denken: ‘AMSTERDAM? Waarom in godsnaam Amsterdam? Je woont toch in Twente?’. Jep, stimmt. Ik woon in Twente en ben me er zeker bewust van dat er zowel in Hengelo als in Ahuis (Duitsland) een oogkliniek zit. Mijn broer had alleen een mooie prijs-kwaliteit vergelijking gedaan en daarin meegenomen dat de klinieken een bepaalde methode moesten uitvoeren en dus kwamen we zo op Amsterdam uit. Via independer, bij Vision Ooglaseren.

Tijdens dit vooronderzoek testen ze of je ogen geschikt zijn voor één van de ooglasermethoden die zij aanbieden, op medische gronden en op fysieke grond. Medisch checken ze of je ogen ‘sterk’ genoeg zijn om een behandeling aan te kunnen, fysiek kijken ze of jouw min-sterkte (en cilinder) kunnen laseren. Ik kwam bijvoorbeeld met mijn -3,50 en een cilinder van -1,00 in aanmerking, maar heb je nu -11,25 dan kom je misschien niet in aanmerking. Oh en ook goed om te weten is dat je plus niet kunt weg laseren, tenzij je ook een min hebt. Goed, dat was alle praktische informatie.

Op de dag van het vooronderzoek voeren ze in een paar uur enkele testjes met je uit. Van de gewone letters op afstand lezen die je kent van de oogcontroles bij je oogarts of opticien, tot oogdruk opmeten en een pupil vergrotende druppel-test. Vooral die laatste geeft even wat ongemak als je terugreist. Daarom is het aan te raden samen met iemand te komen, zodat je begeleid kunt worden 😉 Klinkt eng, is het niet, alleen je hebt wat last van zonlicht. Dus prop je zonnebril en je beste maatje mee in de auto als je komt en je hebt niets om bang voor te zijn 🙂

Goed mijn ogen bleken dus geschikt voor behandeling en mij werd een vrij ‘nieuwe’ methode aangeraden: De Trans-PRK no-touch methode. Het is de meest veilige methode ter wereld omdat het oog niet meer wordt aangeraakt door een arts, maar alleen door de laser zelf. Tijdens de behandeling wordt eerst het epitheel van je oog weg gelaserd. Daarna wordt je bolling in je oog bijgewerkt (zodat je straks weer scherp ziet) en krijg je een bandage-lens op je oog gelegd. Deze bandage-lens dient als een soort pleister, omdat je rond loopt met een open wond op je oog. Eigenlijk kan je het zien als een soort brandwond die moet genezen. En ja, dat is pijnlijk. Vooral als het op je oog zit. Na 5 dagen kom je terug om de lens eraf te laten halen. Het is dus anders dan de methode met het ‘flapje’ die veel mensen kennen. Ken je die niet? Dan verwijs ik je hier naartoe (geen gekke filmpjes, alleen informatief)

 

Ik kreeg een GO voor het laseren van mijn ogen. Oké. Fijn. Nu moest ik dus eigenlijk wel mijn ogen laten laseren. Nog steeds was ik een pussy en durfde ik eigenlijk nog steeds niet. Zeker nadat ik over de langere termijn complicaties had gehoord tijdens het informatieve gesprek (het permanent zien van halo’s in de avond of het ‘droge ogen syndroom’). HALLO, ik wilde er niet slechter op worden en hoeveel last ervaar ik nu eenmaal bij het dragen van lenzen? Zo erg was het toch eigenlijk allemaal niet? Ik hoefde natuurlijk niet te gaan, ook al had de oogkliniek de factuur al opgemaakt. Het advies was in ieder geval drie maanden geldig (daarna moet je weer een nieuw vooronderzoek doen) en ik besloot nog even te verder twijfelen. Nooit een heel goed idee.

Ik ben sowieso een rasechte twijfelkont. Ik ben enorm slecht in het maken van keuzes, omdat ik mij vaak in beide kanten/perspectieven kan vinden. Maargoed, wat ik dus doe als ik aan het twijfelen ben over belangrijke situaties, dan maak ik een voor/nadelen lijstje. Daarbij zet ik hoe ‘zwaar’ deze voor- of nadelen wegen, zodat ik uiteindelijk een oordeel of keuze kan maken. Jaja, psychologische achtergrond hiero. Het volgende lijstje was op mij van toepassing:

Voordelen van het laseren (zwaarte):
– Ik heb weer volledig zicht, zonder hulpmiddelen (10)
– Ik heb geen ‘gedoe’ meer op vakanties (8)
– Geen last meer van ‘bijwerkingen’ van lenzen, zoals droge ogen en eiwitten (9)

Nadelen van het laseren (zwaarte):
– De kans dat het mis gaat; dan zijn het wel je ogen (9)
– Straks krijg ik dus wel last van de consequenties, zoals het zien van halo’s. Dan leef ik liever met lenzen.

Zoals je ziet; twee nadelen, waarvan er één in een mum van tijd van tafel kon worden gesleept, gezien je nooit definitief blind kunt worden van oog laserbehandeling als je het door een beetje plausibele oogkliniek laat uitvoeren. Het ergste wat er kan gebeuren is dat de behandeling niet aanslaat en/of dat je nog een keer moet. Natuurlijk niet leuk, maar veel minder erg dan definitief blind zijn. De consequenties was wel een dingetje, maar soms is het leven een gok. En uiteindelijk besloot ik de gok te nemen en te vertrouwen op de artsen #deardevil. Ik was wel even trots op mezelf toen ik de afspraak maakte.

Ik besef mij dat ik nog uren door kan vertellen, maar dat jij misschien de tijd of de puf niet hebt om nog langer door te lezen. Daarom deel ik deze blog vanaf hier in twee stukken op. In mijn volgende blog vertel ik je over de dag van de behandeling, over de eerste paar dagen en de stand van zaken tot nu; hoe gaat het met mij en met name met mijn ogen? See you there!

Let’s get social!
Volg Elsschrijft dan op Facebook of instagram voor mijn dagelijkse portie food en non-food gerelateerde bezigheden!