ogen laseren part 2; de behandeling tot nu!

Hiervoor deelde ik mijn eerste ervaringen met het ogen laseren.  Ik deelde met je tegen welke problemen ik op liep, welke keuzes ik moest maken en wat ik daar moeilijk aan vond. Ook heb je gelezen dat ik de laserbehandeling aan ging en daar vertel ik je vandaag meer over! Wil je dus weten of ik intens veel pijn heb gehad of dat het allemaal wel mee viel? En ben je benieuwd hoe het nu (zo’n vier maanden later) met mij gaat? Lees dan weer mee 🙂 !

Oke, waar waren we gebleven.. Ohja, ik nam dus de beslissing om mijn ogen dan toch maar te laten laseren (ookal scheet ik zeven kleuren) en voelde me ergens best stoer. Alle controle loslaten en bij oogartsen neerleggen is namelijk niet helemaal iets voor mij. Dus, gewapend met mijn vader aan mijn zijde vertrokken we in alle vroegte naar Amsterdam, waar ik om 11 uur in de ochtend werd verwacht voor de behandeling. Als je je nog steeds afvraagt waarom ik ervoor gekozen heb om naar een oogkliniek in Amsterdam te gaan; dat zal ik onderaan deze blog voor je verantwoorden ;).

Ik leefde er al dagen naar toe en nu ging het dan toch echt gebeuren. Alles voor de tijd geregeld, waaronder het minimaal 5 dagen vrij gepland op het werk (JA dat is echt nodig). Gelukkig deed mijn oogarts deze behandeling alleen op donderdagen, dus ik hoefde in totaal niet heel veel vrij te vragen, omdat het weekend er tussen zat.

Netjes op tijd bij de oogkliniek aangekomen begin ik de spanning toch te voelen. Er waren bijna alleen maar mensen die ook voor een laser behandeling kwamen, maar wel veel mensen met een andere behandeling dan die van mij. SPAN-NING serieus mensen, niet normaal. Eerst word ik nog twee keer opgeroepen door medewerkers van de kliniek. Een arts meet nog één keer mijn ogen op en de andere mevrouw geef mij een voorbereidend gesprek. Hoewel ik tijdens mijn vooronderzoek zeer goed voorbereid ben op de behandeling, is het goed om nog eens te horen wat ze precies gaan doen. Nog beter: ik krijg een ‘pammetje’ (oxazepam) om mijn spanning onder controle te houden. Ze raadde aan om deze wel te nemen, hoewel ik hier natuurlijk vrij in ben. Ze geeft aan dat het echt fijner is om rustig op de stoel te liggen en ook voor de rest van de dag (die pijnlijk gaat zijn) geeft het meer rust. Normaal heb ik het niet zo op pilletjes en medicatie die ik niet nodig heb, maar deze neem ik meteen in. Hup, slik, weg. En nu mij maar ‘rustiger’ voelen. Ik heb stiekem het gevoel dat het mij alleen maar meer gespannen maakt, maar dat kan ook komen omdat ik weet dat ik zo behandeld ga worden.

Oke Els, adem in, adem uit. Dit komt goed. Het is zo voorbij. De derde keer dat ik een kamer word ingeroepen gaat het dan echt gebeuren. Niet dat ze dit erbij zeggen; ik liep een kamertje in waar ik nog nooit geweest was, dus ging er vanuit dat dit dé ruimte zou zijn. Misschien dat het bord met ‘CAUTION: LASER’ er ook iets over zei.. Dat ‘het’ nu ging gebeuren had wel wat meer benadrukt mogen worden, maar aan de andere kant.. Het ging ook allemaal heel snel. Voordat ik het wist had ik het ‘operatie-jasje’ aan en bekende ‘mutsje’ op en om mijn schoenen gekregen. Mijn ogen werden ontsmet met betadine en ik kreeg oog-verdovende én pupil-verwijdende druppels in . De arts-assistente gaf mij nog een kleine instructie, legde mij iets uit over de inmense hoeveelheid druppels die ik mee naar huis kreeg voor achteraf (en bracht die heel attent naar mijn vader) en stelde mij de vraag of ik een stressballetje wilde voor straks. ‘JA GRAAG, en doe er maar 2!’ was mijn antwoord. Dus, gewapend met in beide handen een stressbal (waar ik overigens gretig gebruik van heb gemaakt tijdens het laseren zelf) ging ik de kamer binnen. Ik kon gaan liggen op een stoel; een doodnormale stoel die je ook wel eens bij de tandarts ziet, alleen hier is je hoofd wat meer ‘klem’ gezet door twee steunen.

Het is geen geheim voor mijzelf en mensen om mij heen dat ik best een controlfreak ben. En dus ook in deze situatie. Ik had me tot in de puntjes voorbereid: één week voor de tijd geen make-up meer dragen, 2 dagen voor de tijd je ogen ontsmetten met steriele doekjes, kunsttranen bestellen, geen truien met pluisjes aan en geen parfum op naar de behandeling, dat soort dingen. Echter, had ik (wellicht uit angst) de papieren over de behandeling zelf wat minder goed door gelezen. Daarentegen keek ik wel dit filmpje op youtube, wat mij ergens toch goed heeft voorbereid. Ik wist niets van die plakkertjes op de randen van je oog en ook de klemmen waren voor mij nieuw. Ziet er niet florissant uit, maar helpt wel om je voor te bereiden op wat komen gaat. Ben jij zo’n persoon die al gaat piepen als je iemand zijn of haar lenzen uit ziet doen? Dan zou ik sowieso niet naar dat filmpje kijken als ik jou was ;). Beter kijk je dan naar deze, die is vriendelijker (maar ook minder realistisch).

Fijn, terug naar de operatiekamer. Ik lig daar dus op die bank, gretig te kneden in die stressballetjes en de oogarts plakt de wimpers van mijn linkeroog vast met pleisters, zodat deze straks niet in de weg komen. Ook de oogklemmen worden boven en onder geplaatst en mijn linker oogje is klaar voor de laser. Even denk ik nog aan vluchten, maar dat ga ik deze mensen in de kamer, inclusief mijzelf niet aan doen. Nee Els, gewoon blijven liggen; dit is het allemaal waard. De oogarts stelt met zijn assistentes de laser in naar mijn sterktes (allemaal met iris-ID) en legt mij uit dat ik naar het knipperende lampje voor mijn oog moet blijven kijken. Mocht ik toch op de één of andere manier wegkijken, dan valt de laser in een mum van een seconde uit. Er kan dus basically niet heel veel engs gebeuren. Oke meneer, Els heeft de boodschap begrepen, laseren maar! De oogarts telt af en ik blijf kijken naar het lampje. Het enige wat door mijn hoofd gaat is: ‘focus op het lampje Els, focus op het lampje’. Even voel ik mijn oog heel warm worden en ook ruik ik een verbrandde lucht (oh goh.. das mijn oog), maar verder verbaas ik mij over hoe snel dit voorbij gaat. Ik gok dat het zo’n 20 á 30 seconden per oog heeft geduurd, en dat het instellen van de laser de rest van de tijd kost.

Dus, na 3 minuten liep ik de behandelkamer uit, met natuurlijk nog steeds wazig zicht. Want, en daar hebben ze mij heel goed over geïnformeerd, het kan nog wel drie dagen duren voordat je goed/scherp zicht terug hebt. Een assistente nam mij mee naar een ander kamertje; checkte mijn ogen even en gaf mij mijn eerste anti-infectie druppels. Ze legde het belang van het volgen van mijn druppelschema nog eens goed uit en zij mij toen gedag. WOW, ik mocht gewoon alweer naar huis gaan. Ik denk dat de hele autorit 5 keer langer heeft geduurd dan de tijd dat ik bij de oogkliniek binnen ben geweest. Je kunt goed zien dat zij dit hier heel vaak doen. Het is een beetje lopende band werk; kamertje in, kamertje uit en klaar. De ene na de andere patiënt komt uit de laser-kamer lopen. De een wat meer lachend dan de ander. Ik kon op dat moment nog grapjes maken, maar dat duurde niet heel lang meer..

Het eerste half uur in de auto kon ik nog lekker kletsen met mijn vader over de behandeling en over het nieuws op tv. Daarna zwakte ik langzaam af. Ik voelde de pijn opkomen vanuit mijn ogen, waarschijnlijk ook omdat de pijnstillers waren uitgewerkt. Ik kan het heel lastig omschrijven hoe het voelt en ik geloof ook dat het voor iedereen uniek is. Ik spreek alleen voor mijn reacties: mijn ogen traanden gigantisch veel, mijn oogleden werden dikker met de minuut totdat ik alleen nog oog-spleetjes over had (en dat zegt wat mijn joekel-ogen) en die pijn. Tja. De medewerkers van Vision hadden mij erop voorbereid en dat is waarschijnlijk de enige reden waarom ik niet driemaal daags met hen aan de telefoon gehangen heb of deze pijn normaal was. Eerlijk, ik heb best veel pijnlijke dingen meegemaakt in mijn leven, maar dit spande de kroon. NEE, ik heb geen kinderen en wil niet denken aan de pijn van een bevalling, dus dit is even mijn top. De pijn is lastig te omschrijven, maar het voelde als een soort schroeiende, stekende pijn. Toch dat brandwond gevoel en dat op je oog. Toch wel een lastige plek om pijn te hebben. Wat mij wat verlichting gaf was om mijn kunst-tranen (die krijg je van hen mee en heb je zelf ook al vooraf besteld) in de koelkast te zetten. Het verkoelende effect was maar van korte duur, maar het scheelde toch iets. Dat was het enige wat ik kon doen, behalve de pijn uitzitten/liggen op de bank. Een donkere ruimte hielp mij ook wat, maar vond ik ook al snel saai. Daarom heb ik veel podcasts en wat luisterboeken geluisterd. Aan te raden valt om dit niet te hard te zetten, want serieus. Je andere zintuigen nemen het over van je ogen. Al het geluid klonk zo hard en ik rook opeens super goed. Geinig wel.

Vooral pijn uitzitten dus en goed druppelen. Ik kreeg een heel druppelschema mee en had voor de eerste 5 dagen, drie verschillende soorten druppels en 5 verschillende potjes waaruit die moesten komen om infectie-gevaar te voorkomen. Ik kreeg ook wat pijnstilling van hen mee, maar ik moet zeggen dat die mij amper geholpen hebben. Ik heb het nog aan proberen te vullen met paracetamol, maar ook dat hielp niet echt. Je moet dus gewoon door de pijn heen. Wat helpt is dat je weet dat het stopt. Na ongeveer drie dagen begon de pijn minder te worden, kon ik eindelijk weer normaal in slaap vallen (na twee nachten slecht geslapen te hebben) en weer naar buiten (wel met zonnebril want je wilt niet dat er iets in je oog komt). Slapen doe je overigens met een super fancy ski-brilletje op, zodat je je ogen beschermd van per ongeluk wrijven of andere dingen. Niet erg comfortabel, maar alles voor een goede genezing van je ogen toch?

Ook begon ik na drie dagen weer goed/beter te zien. Het genezingsproces bij deze methode is ongeveer drie maanden dus verwacht vooral niet te veel in het begin. Soms zie je even heel scherp en daarna weer wazig. Het hoort er allemaal bij. Ik vond het heerlijk dat ik weer van afstand naar een klok kon kijken en hem duidelijk kon lezen. En wat was het fijn om van die ergste pijn af te zijn.

Na vijf dagen ging ik weer terug naar Amsterdam voor de eerste controles en het laten verwijderen van de bandage/pleister-lenzen. GODDANK zag alles er goed uit en de lenzen werden zo van mijn ogen afgehaald. Niets pijnlijks aan. Even gekletst met de arts en daarna legde ze mij het vervolg van het druppelschema uit. Ik moest nog twee dagen met al deze druppels door en daarna mocht ik over naar één en dezelfde, want mij 3 flesjes scheelde ;). Het druppelen zelf is niet moeilijk, maar je moet goed onthouden dat er overal tijd tussen moet zitten. Dus tussen druppel 1 en druppel 2 moest een half uur zitten en ook het druppelen met kunsttranen (die doe je extra naar behoefte) moest ook 30 minuten verschillen. Klinkt nu heel lastig, maar word vanzelf routine.

Daarna ging ik naar huis en pakte ik het ‘normale’ leven weer op. De eerste keer werken vond ik spannend, net als de eerste keer weer fietsen, de eerste keer weer op een terrasje (want sigarettenrook is zeker niet chill), de eerste keer sporten, de eerste keer douchen, enz. Haha, dit klinkt nu vet belachelijk als ik het lees en misschien ben ik een angsthaas, maar ik vond het allemaal best even eng. Je merkt gewoon nog heel lang dat je ogen heel gevoelig zijn voor dingen en anders reageren. Bijvoorbeeld door extreem te gaan tranen wanneer je met wind op de fiets zit of veel hoofdpijn wanneer je veel achter een scherm zit. Dit laatste is het gevolg van droge ogen en ik kan nu, na vier maanden, eindelijk zeggen dat ik geen druppels meer nodig heb om mijn ogen goed vochtig te houden. Het duurt dus even, maar het betaald zich echt uit.

Mijn laatste controle was een maand geleden en mijn zicht is weer 100%. Hoe mooi is dat :), zeker als je weet dat ik van 21% (zonder lenzen) kom. Ik geniet al veel langer van mijn zicht hoor. Ik weet nog zo goed dat ik mijn bestemming van afstand kon lezen op het perron-bordje en ik ervan schrok. Mama was even trots op haar ogen. Bizar hoe het je leven kan beïnvloeden en dat dit allemaal mogelijk is met de technologie van tegenwoordig.

Zullen we nu tot een conclusie komen na dit lange verhaal? Goed idee, laten we dat doen.

Was het pijnlijk?
De behandeling zelf niet, de dagen erna wel echt. Maar het scheelt wanneer je in je hoofd houdt dat het erbij hoort en weer over gaat. Ik wilde een foto delen van mijn kop de middag na de behandeling maar dat doe ik jullie, en vooral mijzelf, niet aan.

Raadt je het aan?
Heb jij slecht ogen en twijfel je over het laseren van je ogen? Dan raad ik het je zeker aan. Het is even pijnlijk en het kost wat (financieel en mentaal), maar je krijgt er zoveel voor terug. Twijfel je nog teveel? Ga dan ergens op gratis vooronderzoek. Er zijn zat klinieken door heel Nederland die dit doen.

Nou vertel, waarom in Amsterdam?
Het klopt dat er bepaalde oogklinieken voor mij veel dichterbij huis zijn. Zoals die in Ahaus of in Hengelo. Echter, deze klinieken bieden beide de TransPRK- no touch methode aan. Een methode, die uit vooronderzoek, alleen geschikt bleek voor mijn oog. Een methode die voor mij de minste kans op complicaties zou geven. Mijn oog heeft blijkbaar ergens op mijn hoornvlies een vreemde bolling, zodat andere veelgebruikte methoden niet geschikt bleken. Ik ging voor safe en koos dus om in Amsterdam te gaan. Uit vooronderzoek van mijn broer via Independer bleek Vision Ooglaseren de beste keuze wanneer je de prijs en klanten-beoordeling meenam. Voor zover je van ‘lage prijzen’ kunt spreken bij het laseren van je ogen, want het is behoorlijk prijzig. Ook zijn er andere genoeg ‘goede’ klinieken in Nederland, maar ik vond deze gewoon heel fijn.

Ohja? Hoe prijzig dan?
Nouja, dat is afhankelijk van je ogen. Het kost ongeveer 1000 euro per oog. Tel daarbij op dat je vaak een Personalized Treatment aangeboden krijg, die een paar honderd euro extra kost en je je ook scheel betaald aan de oogdruppels. Kijk, ik had behoorlijk wat kunsttranen nodig en heb ook van andere merken geprobeerd, maar de ‘orginele’ vond ik toch het meest prettig. Ze kosten 16 euro per flesje. Als je nagaat dat ik er zo 6 heb besteld en dat de andere medicatiedruppels (anti-infectie en anti-ontsteking) ook zoiets kosten… Reken maar uit. Ook de ritjes naar Amsterdam (waar ik vrijwillig voor koos) waren niet goedkoop. Je komt ongeveer zes keer in totaal terug voor controles. Maar nogmaals, het allemaal waard.

Zie je nu voor altijd optimaal?
Dat is niet te zeggen. De kans dat je ogen ooit weer achteruit gaan blijft natuurlijk, ook al is die niet heel groot. Voor nu geniet ik gewoon van mijn scherpe zicht zonder gedoe en hulpmiddelen en dan zie ik wel 😉

Hoe was Vision? Raadt je het aan?
Ik ben erg te spreken over Vision Ooglaseren en dit is zeer zeker geen gesponsord artikel (was het daar maar, doei moneys). Het personeel is erg vriendelijk, de sfeer die er hangt is goed, ze helpen je graag, waren geduldig met al mijn vragen (ik was in het begin er voorzichtig en belde nog wel eens als ik dacht dat er iets mis was met mijn ogen 😉 ), en hielpen mij met bestellen via mijn apotheek wanneer mijn druppels op waren. Het blijft inderdaad een commericieel bedrijf, maar daar heb ik in de benadering weinig van gemerkt. Oké, toegegeven; alleen in het begin. Toen ik na mijn gratis vooronderzoek nog geen afspraak had gepland voor het ‘echt’ werk. Daarvoor hebben ze mij wel benaderd, maar nogmaals: op een vriendelijke manier. Dus ja, ik raad hen zeker aan. Voor meer informatie kan je naar hun website.

And last but not least, hoe gaat het nu met je ogen?
In het begin had ik snel last van droge en branderige ogen. Ik werk veel achter de computer en merkte dat ik hierdoor snel hoofdpijn kreeg. Ook droge ruimtes gaven hoofdpijn. Dat is nu gelukkig veel minder, maar pas sinds een week of 2/3 hoor. Het duurt dus gewoon even. Geduld en vertrouwen zijn hier twee belangrijke factoren in.

Nog steeds ben ik wel eens bang als ik een vuiltje in mijn oog krijg, of spontaan pijn in mijn oog. Dan probeer ik maar vertrouwen te hebben dat mijn ogen weer sterk genoeg zijn en dat het goed komt. En dat komt het ook, geloof ik :). Al met al was het het mij allemaal waard, zelfs de pijn en dat stomme gesleep met die druppels steeds.

Ik hoop dat ik je een beetje geïnformeerd heb mijn mijn erg lange verhaal over het laseren van mijn ogen. Ik wilde graag info geven en daarbij een beeld van hoe het voor mij was. Daarom is de blog wat langer uitgevallen dan verwacht, maar ik hoop niet minder interessant. Laat me vooral weten als je nog vragen hebt of je je eigen ervaring van het ogen laseren wilt delen. Vind ik boeiend :)!

Let’s get social!
Wil je meer van mijn sociale activiteit zien? Volg Elsschrijft dan op Facebook of instagram. Vind ik gezellig 🙂